Granice poprawności politycznej - czyli czy wolno rezygnować z własnej historii?

      W ostatnich dniach, w mediach francuskich, za sprawą przede wszystkim stanowiska wyrażanego przez znanego historyka francuskiego Dimitri Casali, wróciła szerokim echem sprawa wdrażanej obecnie reformy programowej nauczania historii we francuskich gimnazjach, zadecydowanej jeszcze w 2008 roku, przez Xawier'a Darcas'a, Ministra Edukacji Narodowej w rządzie F. Fillon'a [05.2007 - 06.2009]. 

W sierpniu tego roku [2011], D. Casali opublikował w formie książkowej, w istocie pamflet polityczny poświęcony tej sprawie pod tytułem: L'Altermanuel d'histoire de France. Ce que nos enfants n'apprennent plus au college. [Ed. Perrin, Paris.], będący druzgocącą, merytoryczną krytyką francuskich władz oświatowych.

W ostatni piątek [2.09.2011], ukazał się pod znamiennym tytułem: "En France, on enseigne un histoire culpabilisante" jego kolejny wywiad w tej sprawie [w:] "Societe", wywiad dostępny na stronach internetowych www.20minutes.fr].

Na czym polega problem?

Francuska władza polityczna, z motywacji pozostających w bezpośrednim związku z poprawnością polityczną, zdecydowała się na istotne zmiany w programach nauczania historii. Francuscy gimnazjaliści "przestaną sobie zaprzątać głowę" między innymi:

   1. Chlodwigiem I - najsłynniejszym królem z dynastii Merowingów, który w 496 r. przyjął jako pierwszy władca chrzest w Reims;

  2. Ludwikiem IX Świętym - reformatorem państwa francuskiego i mediatorem w skali europejskiej, największym wśród panujących w Europie obrońcą chrześcijaństwa [fundator VI Wyprawy Krzyżowej w 1248 roku, w celu obrony Ziemi Świętej];

    3. Ludwikiem XIV, Królem Słońce - najdłużej w historii panującym, bo przez 72 lata władcą europejskim, Twórcą Wielkiej Francji, który z Paryża uczynił światową stolicę, z języka francuskiego światowy język kultury i dyplomacji, z Wersalu symbol królewskiego przepychu

     4. Napoleonem I - którego dokonań i sylwetki nie trzeba chyba przedstawiać.   

Dlaczego w/w jedynie tytułem najbardziej jaskrawych przykładów władcy, symbolizujący całe epoki historyczne, zostali wyrugowani ze świadomości francuskich uczniów?

Ponieważ mogą oni ranić uczucia wielokulturowych uczniów szkół francuskich. Nadto są ucieleśnieniem, symbolem tak negatywnym zjawisk jak: absolutyzm [Ludwik XIV], imperializm francuski, połączony z francuską dominacją w Europie [Napoleon I], obrona chrześcijaństwa [Ludwik IX Święty].

Miejsce Cesarstwa w programach nauczania, zajmie Rewolucja Francuska, jako symbol egalitaryzmu i nowoczesności, znajdzie się także czas dla dogłębnego poznania historii Imperium Ghany, Mali, historii Chin. 

Skalę zmian jakościowych w programach nauczania historii we Francji i ich skutków, można by porównywać tylko do hipotetycznej na szczęście na dziś sytuacji że w Polsce, aby nie zadrażniać stosunków polsko - niemieckich, rezygnuje się z lekcji o Władysławie Jagielle i bitwie pod Grunwaldem, aby nie prowokować Turków i islamu, ruguje się z podręczników Jana III Sobieskiego i Odsiecz Wiedeńską. 

Historia jako zasadniczy element tożsamości narodowej i europejskiej, winna cieszyć się szczególnym mecenatem państwa. To między innymi dzięki historii, istnieje szansa na prolongatę naszych tradycji, na spowolnienie zachodzącej na naszych oczach dekadencji Europy.

W tej sprawie dziwię się sytuacji we Francji i współczuję Francuzom, ciesząc się zarazem, że nie jest to - póki co - przedmiotem naszych polskich problemów. Trzeba być jednak czujnym. Poprawność polityczna, przyjmująca - jak w tym przypadku - karykaturalną postać, nie jest nowoczesną postacią tolerancji, nie zapobiega konfliktom społecznym i nie osłabia społecznych napięć. Jest raczej przejawem, narzędziem defetyzmu, drogą do utraty tradycji i tożsamości, jest po prostu dysfunkcjonalnym, pejoratywnym zachowaniem o politycznym podłożu.