Stosunek do Ormian papierkiem lakmusowym stosunku do obecności Turcji w Europie?

     Przyjęte wczoraj przez francuskie Zgromadzenie Narodowe - niższą izbę francuskiego parlamentu - ustawodawstwo zakazujące pod dolegliwymi sankcjami [do roku pozbawienia wolności i 45 tys Euro grzywny], negowania ludobójstwa Ormian, dokonanego przez Turków podczas I wojny światowej i po niej [szacuje się, że ofiarami masowej eksterminacji mogło stać się w latach 1915 - 1923 nawet 1,5 mln Ormian], jest nie tylko wyrazem hołdu dla ofiar i ich pamięci. Jest znacznie czymś więcej, ma istotnie większy ciężar gatunkowy i znaczenie, jest strategicznym wyborem.

Po latach latach chwiejności, kluczenia, unikania zajęcia jasnego stanowiska, prolongaty ostatecznej odpowiedzi, francuska klasa polityczna zdaje się definitywnie przyjmować postawę już nie tylko rezerwy, ale otwartego sprzeciwu wobec koncepcji pełnej integracji Turcji z Europą, co jeszcze do niedawna wydawało się być naruszaniem podstawowego kanonu europejskiego rozumienia poprawności politycznej.

Taka ewolucja stanowiska nie jest dziełem przypadku. 

Najpierw, czołowi przywódcy Zachodu [jako pierwsza w październiku 2010 roku oficjalnie uczyniła to Kanclerz A. Merkel, po niej Prezydent N. Sarkozy i Premier D. Cameron] przyznali, że forsowana przez lata, niezmiernie kosztowna społecznie i politycznie koncepcja społeczeństwa wielokulturowego zbankrutowała.

Wielokulturowość - pochodna okresu prosperity Europy Zachodniej - stała się dysfunkcjonalnym elementem rzeczywistości społeczno - politycznej, budzącym z uwagi na przede wszystkim koszty socjalne, ale i ewidentny konflikt aksjologiczny, coraz większe opory społeczne.

Wielowymiarowy kryzys Europy spowodował, że elity polityczne Europy dokonały można wnioskować realnego szacunku zysków i strat, podejmując w rezultacie - mimo atrakcyjności Turcji w wielu aspektach [potencjał ludnościowy przekładający się na atrakcyjność konsumencką, rozwój gospodarczy, potrzeby inwestycyjny, wreszcie zasoby naturalne] - decyzję o ostatecznym odejściu od koncepcji pełnej integracji Turcji z Europą. Ponadto wzrost znaczenia społecznego ruchów nacjonalistycznych i wpływów politycznych partii narodowych, w kluczowych państwach europejskich, w zestawieniu z europejskim kalendarzem wyborczym na najbliższe lata, wymusza niejako ewolucję nastawień i preferencji politycznych partii tradycyjnej prawicy, zagrożonych utratą wpływów i poparcia wyborczego, po prostu utratą  władzy.   

Francuska inicjatywa ustawodawcza wpisuje się dobrze w tą nową koncepcję polityczną, trudno bowiem za motyw działania uznać wyłącznie ocenę sytuacji z przed prawie wieku, oraz tradycyjnie pozytywny stosunek Francuzów dla Ormian.

W stanowisku tym i działaniu, uderza wszakże jedna niekonsekwencja: jak logicznie i racjonalnie wytłumaczyć, że Turcja jest dysfunkcjonalna dla Europy, ale buduje zarazem efekt synergii dla NATO, stanowiąc jego filar na południowej flance Paktu?

Osobiście niepokoi mnie jeszcze jedna kwestia.
Wyraźnemu ochłodzeniu relacji Turcji z Europą towarzyszy poważny konflikt Turcji z Izraelem. W rezultacie w basenie Morza Śródziemnego pęka jak się wydawało do niedawna solidny kordon sanitarny świata Zachodu wobec wojowniczego islamu. Kto skorzysta na tych animozjach? Oby nie sprawdził się pesymistyczny, czarny scenariusz: rezerwa wobec Turcji, póki co kraju islamskiego którego laickość gwarantuje armia, doprowadzi do upadku sił umiarkowanych w Turcji na drodze legalnych wyborców. Władzę przejmą w tym kraju w efekcie końcowym ugrupowania wyznaniowe, których celem będzie odejście od wizji państwa Mustafy Kemala Ataturka. Przegrana kemalizmu w Turcji, może dla Europy być śmiertelnym wyzwaniem i zagrożeniem.   

Obawiam się, że radykalne państwa islamskie znają treść przysłowia: nieprzyjaciele naszych nieprzyjaciół są naszymi przyjaciółmi, mogą zatem mieć nie tylko powód do satysfakcji, mogą umiejętnie podsycać te animozje i stymulować urzeczywistnienie fatalnego dla Europy scenariusza.