Francja to drugi [po Włoszech] producent wina na świecie, zarazem jednak uważana jest powszechnie - i moim zdaniem słusznie - za światowego lidera w produkcji win jakościowych. Obecnie areał upraw winorośli we Francji wynosi około 850 tys ha.
Tradycje uprawy winorośli na terenach dzisiejszej Francji sięgają co najmniej 600 r p.n.e. Pierwsze winnice powstały staraniem Greków z miasta Phocaea [to nazwa łacińska, właściwa to Fokaja lub Focja, leżącego w Anatolii, znanego z Odysei Homera - według niego w okolicach tego miasta miały mieszkać syreny. Grecy z Phocaei to także założyciele Marsylii i Alalii na Korsyce].
O ile Grecy sprowadzili kulturę i technologię produkcji wina, o tyle Rzymianie - wykorzystując sprzyjające warunki naturalne - uczynili z uprawy winorośli we Francji prawdziwy przemysł, doprowadzając go bez mała do roli wyróżnika tych terenów.
W upowszechnieniu produkcji wina w kraju galijskiego koguta nad wyraz pozytywną rolę odegrał - począwszy od wieków średnich - Kościół katolicki, który z produkcji wina uczynił znakomite źródło zysków [o roli Kościoła w powstaniu Szampana już wspominałem przy okazji omawiania "bąbelków"].
Nie mniej istotną rolę w rozwoju winiarstwa we Francji odegrali Anglicy, w okresie swego panowania we Francji, zwłaszcza w rejonie Bordeaux i Cognac.
Francuskie regiony winiarskie - biorąc pod uwagę zróżnicowanie na skutek wpływu warunków naturalnych, a przede wszystkim klimatu - tworzą wyraźnie trzy odrębne strefy:
1. Bordeaux i Dolina Loary [wpływy Atlantyku]
2. Płd. Francja i Dolina Rodanu [oddziaływanie Morza Śródziemnego]
3. Alzacja, Burgundia, Szampania [wpływ klimatu kontynentalnego]
Zanim w kolejnych postach omówimy francuskie regiony winiarskie i charakterystyczne dla nich wina, kilka zdań o francuskiej klasyfikacji wina.
Pierwsze próby klasyfikacji win we Francji pojawiły się już w połowie XIX wieku, jednak dziś operujemy powszechnie klasyfikacją powstałą w latach 30 -tych XX wieku. Klasyfikacja ta określana mianem Appellation d'Origine Controle [w skrócie AOC, czasami AC], posłużyła za rozwiązanie modelowe w całej U.E.
Klasyfikacja ta składa się z:
a]. dwóch oznaczeń win jakościowych:
1. Appellation de'Origine Controle [AOC] - to "top de top" wina. Kupując wino z taka etykietą mamy pewność wysokiej jakości, regionu i zastosowanej technologii produkcji trunku.
2. Vin Delimite de Qualite Superieure [VDQS] - de facto jest to oznaczenie w fazie schyłkowej, choć ciągle dopuszczalne, ponieważ - w zamyśle twórców klasyfikacji - miało być jedynie etapem pośrednim do statusu AOC.
b]. jednego oznaczenia wina regionalnego:
1. Vin de Pays [VdP] - wino pochodzące wyłącznie z danego regionu, niekiedy - choć przyznać trzeba rzadko - wina tak oznaczone mogą dorównywać jakością AOC!!!
c]. jednego oznaczenia wina stołowego:
1. Vin de Table [VdT] - to oznaczenie podstawowego wina, którego etykieta nie może zawierać żadnych dodatkowych informacji [ zwłaszcza odnośnie regionu, rocznika, nazwy szczepu etc].
Jakie wnioski praktyczne ma klasyfikacja wina dla przeciętnego konsumenta?
Po pierwsze, powala na dokonywanie świadomych wyborów, na pewien automatyzm w decyzjach zakupowych. Co do zasady, najlepsze jest zawsze wino z AOC na etykiecie. Jego jakości możemy być absolutnie pewni.
Po drugie, chroni - zwłaszcza początkujących konsumentów - przed nadużyciami, a generalnie skłania do świadomych wyborów [relacja jakości do ceny].
Kupując francuskie i europejskie wino, warto przede wszystkim zawsze pamiętać o znaczeniu skrótu, czy całej nazwy AOC na etykiecie butelki wina.
Jednakże zwłaszcza w odniesieniu do win francuskich, równie istotną wskazówką jest rocznik oraz nazwa producenta [tu potrzebne jest już pewne wyrobienie konsumenckie, tym niemniej pojęcie Chateau, Maison, czy Domaine w nazwie, wyraźnie wino nobilituje i najczęściej podnosi jakość].
Zapraszam zatem w kolejnych postach do specyficznej formuły enoturystyki [podróży szlakiem winnic we Francji].
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz